Campert inleveren.

Wat een ramp. We hadden Willem zitten pesten, dat we pas 10:55 uur de camper in zouden leveren, zodat hij weinig tijd had voor de eindcontrole. Nou dat werd een uurtje later. Wel op tijd weggegaan. De navigatie herkende de weg niet (South Fraserway), toen maar een straat in de buurt gezocht. Tja die bleek 35 km lang te zijn. Onderweg nog naar Four Seasons gebeld, we bleken toch wel in de buurt te zitten.De chauffeur moest even stoom afblazen, dus bij het eerste tankstation die we tegenkwamen, even de tank afgevuld ( je moet de campert afleveren met een volle tank benzine en een lege Sanidump). Volgende keer kiezen we voor het omgekeerde :). De chauffeur stond op ontploffen en wilde de campert aan de kant zetten en het voor gezien houden. Toen nogmaals in Navigon gekeken en de straat bleek niet onder South te zitten maar gewoon onder de F van Fraserway en daar maakte Navigon dan S Fraserway van. Ja die trut van Navigon had ons al eerder in de steek gelaten. Maar toen waren we er nog niet, want vanwege het slechte weer liet de GPS ons regelmatig in de steek. Uiteindelijk 1,5 uur later dan gepland reden we het terrein op. Willem liep ons al tegemoet met opgeheven armen, van waar blijven jullie nou, maar toch ook wel weer met een flinke doos Donuts, die we afgedwongen hadden hahahahaha. Er was al 1 bus richting vliegveld vertrokken en ze waren de 2e bus aan het inladen. Dus Frederik voorin gezet, er was zoveel bagage, dat zijn rolstoel er niet meer bij kon. Die hebben we opgevouwen in de bus naast de bestuurder gezet, toen iedereen die mee moest een plaats in de bus had. Even inspectie met Willem gedaan en de tekortkomingen gemeld. Kilometers hoefden we deze keer niet af te rekenen, we bleken er achteraf ongeveer 200 teveel vooraf ingekocht te hebben. Tja het blijft een gok. We hebben in totaal 3800 km. gereden en aangezien we op Vancouver Island 1000 km weggetrapt hebben valt dat best mee. In mei 2011 hebben we 3600 km gereden in 3 weken en zonder V.I. Maar we hebben nu de cowboytrail niet gereden en daar zit het verschil. Iedereen in de bus keek verlekkerd naar de doos Donuts van Willem, maar we hebben ze lekker zelf opgegeten. Willem heeft mij gematst met de schade. Dik afgerond naar beneden 55 Can. $. Terwijl we ongeveer 300 Can.$ niet bijgekocht hadden vanwege een schadeverzekering. Nou die Willem nemen we nog wel een keer mee uit eten ;););). Rond 14:00 uur waren we op Vancouver Airport en hebben 5 uur ergens zitten hangen, omdat we pas om 19:00 uur konden inchecken en dus de koffers afgeven. Deze keer moesten we netjes in de rij aansluiten, we werden er niet uitgepikt vanwege Frederik zijn rolstoel. Maar een supervisor riep ons en nam onze instapkaarten in beslag en we kregen betere plaatsen in het vliegtuig. Gelijk bij binnenkomst de 2e rij links. Ja Tipi Wan heeft ons blij gemaakt. We mochten ook als eersten het vliegtuig in (vanwege de afgifte van Frederik zijn rolstoel) zelfs nog eerder dan de 1ste klas en de Option Plus. Wij zwaaien naar alle bekenden uit de bus.Sinds ik bij aankomst een stewardess opgevangen heb, die anders een gigantische smak gemaakt zou hebben, is dat als een lopend vuurtje door stewardessenland gegaan. Want er kwam tijdens de terugreis een stewardess naar mij toe en zei dat ik een paar rijen voor ons op 3 legen stoelen een tukkie mocht doen. Nou dat was wel even lekker, alhoewel ik niet heel erg lekker geslapen heb.

Op Schiphol Taxi Wielkens gebeld en afgesproken waar we opgepikt zouden worden, 19:00 uur waren we weer thuis. Nu proberen om zo snel mogelijk weer in het normale ritme te komen.